Eyres: η ομορφιά του "αρκετά αρκετά"

Μια μέρα κάθε χρόνο, κατά προτίμηση στις αρχές Νοεμβρίου, οδηγούμε τα άλογα κάτω από το ασύγκριτο φαράγγι Kolob του Εθνικού Πάρκου Zion στη νότια Γιούτα. Εισερχόμαστε στο σταθμό του πάρκου κοντά στην υπέροχη μικρή πόλη της Νέας Αρμονίας και βόλτα κατά μήκος της βάσης των πενιχράδων - τεράστιων, τεράστιων, μονολιθικών κόκκινων γκρεμών που εκτείνονται ευθεία και απίστευτα ψηλά από τα χρυσά βαμβακιού που αναπτύσσονται κατά μήκος του σαφούς, μπερδεύοντας το La Verkin Creek.

Μου συνέβη σε εμένα (Ρίτσαρντς) φέτος ότι ένας λόγος που τον αγαπώ τόσο πολύ σε αυτό το φαράγγι είναι ότι είναι η έρημος. Ο ξηρός, τραγανός, ακόμα ζεστός αέρας είναι μέρος του, αλλά είναι επίσης και η αραιότητα της ερήμου. Δεν υπάρχουν τόσα πολλά δέντρα, ώστε να μπορείτε να περάσετε μια στιγμή απλά εστιάζοντας σε ένα μόνο δέντρο, στέκεστε έντονα στη δόξα του φθινοπώρου, με ένα τεράστιο κόκκινο βράχο σαν σκηνικό.

Ήταν πίσω στο κολέγιο όταν άρχισα για πρώτη φορά να εκτιμώ την έρημο. Διάβασα το Deseret Solitaire του Edward Abbey και αγάπησα τις περιγραφές του για ένα μοναδικό λουλούδι ή έναν κάκτο με μια άνθηση ή με λίγες λεπίδες χόρτου που προέκυψαν από την άμμο που εκτιμήθηκε επειδή ήταν τόσο αραιές και τόσο έντονες και τόσο μοναδικές.

Τώρα, ακριβώς έτσι συμβαίνει ότι γράφουμε ένα βιβλίο για κυκλοφορία το επόμενο έτος - που ονομάζεται Η παγίδα των δικαιωμάτων - και όταν γράφετε ένα βιβλίο, όλα φαίνεται να είναι μια μεταφορά για αυτό. (Υποθέτω ότι είναι λίγο σαν το ρητό "σε κάποιον με ένα σφυρί στο χέρι του, όλα μοιάζουν με ένα καρφί.")

Εν πάση περιπτώσει, μου φάνηκε ότι υπάρχει ένα μάθημα εδώ. Όταν τα παιδιά έχουν πάρα πολλά - ό, τι ζητούν, ό, τι έχουν οι φίλοι τους, τώρα, χωρίς να δουλεύουν ή να τα παραδίδουν - γίνονται υπερφορτωμένοι, υπερβολικοί, υπερεπιχειρημένοι και χάνουν την εκτίμησή τους και την ευγνωμοσύνη τους. Χάνουν τη μοναδικότητά τους και χάνουν την ευκαιρία να εργαστούν και να περιμένουν και να κερδίσουν και να εκπλαγούν.